Wat oma zag…

Grote golven water zag ze. Die alles overspoelden. En mannen met zakken zand die dijken dichtten. Iedere nacht weer. Ze wilde een brief schrijven naar de koningin. Dat er een watersnoodramp aankwam. En dat we iets moesten dóen!

Het is januari 1953 als mijn Brabantse oma An deze dromen heeft. Van opa mág ze de koningin niet schrijven. Uit angst om voor gek versleten te worden. En wie in Brabant gek is in die tijd, die eindigt in (het psychiatrisch ziekenhuis in) Vught. Net als de moeder van mijn oma.

Oma had vaker dit soort dingen. Dingen die ze wíst, zonder te weten waar die informatie vandaan kwam. Op een dag was ik bijvoorbeeld gevallen op school. Aan het einde van de middag belde oma om te informeren of er ‘een fonteintje met bloed’ uit mijn knie was gekomen. Zonder officieel gehoord te hebben dát ik inderdaad was gevallen. Dat wist ze gewoon. En ze vertrouwde die informatie. ‘oh gelukkig gewoon een gat’ zei ze, ‘dan valt het mee’. En bedankt hè!’ En dan hing ze gerustgesteld weer op.

Mystiek zintuig

Onlangs las ik dat we vroeger waarschijnlijk allemaal dingen waar konden nemen buiten onze zintuigen om. In de Hermetica ging het erom mensen toegang te bieden tot een spirituele ervaring die je niet met taal of logica kunt vatten, en die bedoeld was als medicijn voor de zieke ziel.

Een belangrijk onderdeel daarvan was ‘iets opmerken met je mystieke of spirituele intuïtie’. Een vorm van waarneming waar we nu geen woord meer voor hebben maar wat in het Oud Grieks nous werd genoemd.

En wat zou mijn oma hier goed in zijn geweest zeg! De tijd was na vele eeuwen geïnstitutionaliseerde religie, niet meer rijp voor de informatie die zij oppikte. Een paar weken na haar dromen, overstroomden grote delen van Zeeland, West-Brabant en Zuid-holland in de watersnoodramp. Dat kon niemand voorkomen.

Maar haar heldere perceptie gaf ze door aan sommigen van haar kinderen en kleinkinderen. Die kracht gebruik ik als ik sjamanistische en systemisch werk. Vroeger was ik bang dat mensen mijn inzichten en ingevingen ‘vaag’ vonden. Nu krijg ik steeds meer bevestiging dat ‘die intuïtie van mij’ juist lekker snel is zodat we direct komen bij waar het werkelijk om draait.

Met dank aan oma en overgrootoma voor het trouw blijven aan deze kwaliteit, dwars tegen de tijdsgeest in.