De dood op de hielen

Bronvermelding: Catrin Weltzstein

Haast had ze. Bij het laten groeien van het bedrijf. Het openen van een nieuwe vestiging. En misschien wel een avontuur in het buitenland. Maar haar mede bestuurders deden moeilijk. Of eigenlijk vooral, sloom.

Ook in de opstelling had ze haast. Of ze alvast een representant kon kiezen voor het bedrijf. En een voor de toekomst. Ja de toekomst, daar had ze echt zin in.

En bijna ging ik met haar mee. Deze voorwaartse beweging voelde heerlijk. Maar mijn collega Niels Loose met wie ik de opstelling begeleidde en die normaal zo voortvarend is, was helemaal niet mee. Hij haakte niet aan in onze voorwaartse energie en in mijn ogen was hij....tja......sloom 😅

(en ik in zijn ogen haastig en slordig 😬 )

En zo openbaarde zich een mooi paralel proces waarin duidelijk werd dat we pas verder konden als snel én langzaam werden ingesloten.

Ik zoemde in op de snelle energie van de vragenstelster en voelde een ontzettende onrust en paniek in mijn lijf. Alsof ik achterna gezeten werd door iets. De vraag 'wanneer heeft de dood je op de hielen gezeten' gaf een doorbraak in haar vraagstuk over waarom ze wel zo snel móest gaan....

Wil je ook systemisch kijken naar een vraagstuk wat steeds maar weer terugkomt? Op donderdag 28 November hebben we de laatste opstellingen dag van dit jaar in de mooie De Meditatietuin in Amsterdam. Van 10.00 tot 17.00 met vegetarische lunch.